Bob's Diner

Wil je horen hoe het kunstwerk klinkt?

Ga dan naar je browser en zoek het vimeo bestand van dit kunstwerk door te zoeken op: Abner Preis Bob's Diner . (of klik op Bob's diner in deze tekst) 

Bij dit werk is het net alsof iedereen naar de camera lacht en zwaait. Zoals de schoolfotograaf dat aan je vraagt, om een zo blij mogelijke foto te maken van de klas.

Zie je de fles die de man in zijn hand houdt? Er staat een gebroken hart op het etiket. Dat is wel toepasselijk want grote kans dat er drank in die fles zit. Drank wordt soms wel hartversterkertje genoemd. Vreemde naam eigenlijk. Want als je erg veel drinkt, zie je wat er gebeurt…Het maakt je eerder slap dan sterk.

Dit kunstwerk lijkt kinderlijk, naïef en onschuldig. Sommige mensen zullen zich afvragen: is dit kunst? Er is een boek dat ook die vraag stelt. Dat boek heet: Dat kan mijn kleine zusje ook: waarom moderne kunst kunst is. Het boek heet zo omdat mensen soms door een museum lopen en iets zien waarbij ze dat denken. Dat kan mijn kleine zusje ook. Wie weet denk jij nu je voor deze tekening staat ook wel, dat kan een kind maken. Dat mag. Toch zou het wel erg knap zijn als een kind deze tekening had gemaakt. Kijk maar eens goed.

Deze tekening heeft Abner gemaakt van krijt. Dat ziet er anders uit dan bijvoorbeeld olieverf of acrylverf bij een schilderij of inkt op een foto. Krijt is korrelig, laat zich niet helemaal gelijkmatig verdelen. Die structuur hoort echt bij krijt. Je hebt vast zelf wel eens getekend met krijt, ook al is het misschien lang geleden.

Bob’s Diner lijkt op het eerste gezicht een kunstwerk dat niet bij de rest van het werk van Abner past. Want hij werkt nu niet meer op papier en doek. Abner zegt dat dit werk niet sterk verschilt van zijn nieuwere werken.

Deze tekening is het eerste werk waardoor Abner zichzelf ziet als een verhalenverteller. Niet alleen door de tekening zelf maar ook door de geluidsopname die bij dit kunstwerk hoort. Op de tekening is een diner te zien die een samenkomst is van verschillende herinneringen aan eettentjes. A loveable, honest place: een sympathieke eerlijke plaats. Volgens de Amerikanen. Het is een aangedikt clichébeeld van zo’n plek.

De man die op de vloer ligt heeft een fles in zijn hand. Ligt hij te dutten, of is hij dronken? Abner zegt dat je zo’n man niet snel zou zien in een typisch Amerikaans diner. Maar het is oké dat hij daar ligt. Voor negativiteit en ongunstige gevoelens is geen ruimte in dit universum. Er is een happy ending.

Het gelukkige einde -the happy ending- hoort echt bij het werk dat Abner maakt. Het vormt de rode draad in zijn kunstenaarschap. Hoewel er ook een scherp randje aan het gelukkige einde kan zitten. Het gelukkige einde wordt door Abner in twijfel getrokken.

Abner wil naar geen nadenk-kunst maken, maar kunst die leuk en vrolijk is. Daarom maakte Abner deze tekening met krijt. Het brengt plezier over en tegelijk eenvoud.

De kleuren die Abner heeft gebruikt voor dit werk zijn voor hem uitgekozen. Want Abner koos alleen de kleuren die in een doos Rembrandt krijt zaten. Soms kan beperking helpen als je iets creatiefs maakt. Want als er geen grenzen zijn, is de horizon ineens wel heel erg breed. Zodra je te maken hebt met beperkingen kun je binnen die grenzen de creativiteit opzoeken. Met minder mogelijkheden is er nog altijd zo ontzettend veel keuze. Compositie, lijn, vorm.

Lucky Jack’s
Een ander kunstwerk van Abner is Lucky Jack’s. Daarop zie je een fastfoodrestaurant. Net als Bob’s Diner heeft Lucky Jack’s een speelse uitstraling. Voor dat kunstwerk heeft Abner geen krijt, maar stiften gebruikt. Daardoor oogt het kunstwerk een beetje als een kindertekening.

Diversiteit
Lucky Jack’s laat mensen van allerlei verschillende achtergronden zien. Ze zijn gelukkig in hun werk. Misschien ziet een buitenstaander deze mensen niet als lucky, wat gelukkig betekent. Want ze werken in een fastfood restaurant.

Oordeel opzij
Abner denkt dat het beter is als we onze vooroordelen over mensen aan de kant schuiven. Dat mensen gelukkig kunnen zijn op hun werk. Voor sommigen is werken in een fastfoodrestaurant alleen maar een bijbaantje of het begin van hun beroepsleven. In Lucky Jack’s is de werkomstandigheid van de figuren hun gelukkige einde. Of een gelukkig begin.

Twee zienswijzen
Bob’s Diner en Lucky Jack’s zijn gemaakt vanuit twee verschillende oogpunten. Bij Bob’s Diner hoor je er als kijker bij. Je bent onderdeel van het geluk en de familie. Bij Lucky Jack’s ben je een buitenstaander die naar binnen kijkt, terwijl je vooroordelen jou in de weg zitten.

De personages in deze tekening zouden misschien wel passen in een computerspel. Hun kleding en houding zegt veel. Ze kunnen verschillende opdrachten uitvoeren doordat ze zo van elkaar verschillen.

Op deze tekening zie je als je goed kijkt een heleboel ketchupflessen. Ze passen bij het Amerikaanse fastfood dat de mensen aan de bar wegwerken. 

Abner zegt dat mensen hun hoofd beschermen, in plaats van hun hart. Volgens Abner worden mensen verrast hoe makkelijk ze door iets geraakt worden. Al het negatieve in de wereld zorgt ervoor dat we verrast zijn als we iets zien wat ons raakt. Iets wat we leuk, mooi of grappig vinden.