Drained

Je kijkt naar een appel, een peer en een citroen. Of heeft de peer een takje met een blaadje?

De titel van dit kunstwerk is Drained. Dat betekent gedraineerd. Draineren wil zeggen: van overtollig vocht ontlasten.

Vinyl: kunststof, zeil of zelfs muziek LP’s, maar als basis voor een schilderij? Niet echt een materiaal waar je een schilderij van maakt. Toch is dit de basis van het werk van Louisa.  

Louisa begint aan een kunstwerk door haar idee te schetsen op papier.

De eerste aanzet van het beeld scant Louisa, het schilderen begint voor haar met het bewerken van het digitale beeld in Photoshop. Vervolgens print zij het digitale schilderij op vinyl. Het werk is nog niet klaar nu. Met een transparante lak, vernis of zelfs nagellak of gel geeft zij textuur aan het beeld. Hier voegt zij de toets van de kwast toe aan het beeld. De toevoeging van deze transparante laag zorgt voor een soort spookachtige verftoets. Deze laklaag reflecteert omgevingslicht, doet wat met je als kijker als je om het beeld heen beweegt en geeft (letterlijk) structuur aan het werk.

‘Het is bijna alsof je de laatste laag toevoegt, dat is een fysieke laag. Allereerst omdat ik het idee leuk vind dat het begint met mijn hand - met de tekening - en het proces ook eindigt met de hand,’ zegt Louisa.

Louisa gebruikt schilder- en tekentechnieken, maar ook digitale technieken uit de reclame- en ontwerpwereld. Ze speelt met haar beeldtaal, met het platte vlak en met diepte.

Als geheel zijn haar kunstwerken gevangen in een staat tussen mens en machine. Dit wordt versterkt door de droomachtige werelden die ze portretteert.

Louisa ziet door haar werk ongelooflijk veel. Ze wordt voortdurend gevoerd met een zee vol beeldmateriaal. Om zich goed te concentreren sluit Louisa zich graag af voor visuele indrukken. Een vliegtuig zonder wifi vindt ze bijvoorbeeld een heel fijne plek om te werken. Een minimalistische omgeving is het meest geschikt voor Louisa. Hoe minder prikkels, hoe beter.

Het kwetsbare en tijdelijke karakter van een lijntekening tegenover schilderen, wordt bevestigd doordat de lijnen in het putje dreigen te verdwijnen. Tekenen vangt de beweging, terwijl schilderen juist vastlegt. Met die tegenstelling wordt hier gespeeld. Doordat het putje iets te groot is in verhouding tot de vruchten lijkt het geheel nog dreigender.

‘Kunst is geweldig omdat het op een bepaalde manier onnodig is, maar uiterst noodzakelijk als een getuigenis van haar tijd,’ zegt Louisa. Ze denkt dat kunst iets zegt over een bepaalde periode. De kunst is als het ware een verklaring die wordt afgelegd, een afdruk van de tijd waarin ze gemaakt is.

Louisa noemt haar creatieve wereld ‘momenten van reflectie’ waarin ze alleen is. Personages op haar foto’s communiceren nooit met elkaar. Ze zijn eerder gehecht aan elektronische apparaten. Louisa denkt dat elektronische apparaten ons het kunstmatige gevoel geven dat we niet alleen op de wereld zijn. Ze laten ons de werkelijke omgeving vergeten. ‘Het is bijna als deze kleine luchtbel tussen jou en de buitenwereld,’ zegt Louisa.

Begin 2016 zag het LAM voor het eerst werk van Louisa. Het sprak ons meteen aan. Het handschrift en de beeldtaal. Eigentijds door spray paint, graffiti-achtige beeldtaal, en in beeldtaal ook referenties naar de schilderkunst van bijvoorbeeld begin 20^ste eeuw zoals Tamara De Lempicka.

Marcel (2015)

 Incognito Mode (2015)

 Tamara de Lempicka Zelfportret (1930)

Maar helaas alle voor de collectie passende werken waren op dat moment reeds in andere collecties opgenomen. Na twee jaar haar werk te blijven volgen is het recentelijk gelukt om een werk van Louisa voor de collectie te kunnen aankopen.

Bekijk haar website voor meer van haar kunstwerken. https://louisagagliardi.com/