Imagineering

Imagineering duurt precies 68 seconden. Dat is net lang genoeg om een boodschap over te brengen. En net kort genoeg om je aandacht vast te houden. Dit principe wordt ook vaak toegepast bij tv-spotjes.

Deze video lijkt in meerdere opzichten op een reclame. Er wordt muziek gebruikt om de aandacht van de kijker te pakken. De beelden ogen helder en fris, gelikt. Je krijgt er een goed gevoel van. Met Imagineering wil Ryan reclame maken voor het gebruiken van je eigen verbeeldingskracht en creativiteit. Hij moedigt je aan om je eigen ideeën te vormen. Net het LAM, vind je niet? 

Ryan wilde dat het maken van Imagineering precies hetzelfde zou zijn als het proces van het maken van een tv-reclame. Van het schrijven van een concept tot het bewerken van het beeld. Ryan Gander verkoopt alleen geen pastasaus of tandpasta maar een idee. 

Ryan is een kunstenaar die veel verschillende dingen doet. Hij maakt beelden, tekeningen, foto’s, videowerken kaarten en zelfs een kinderboek! Taal en vertelkunst spelen een belangrijke rol in zijn werk. 

Het is duidelijk dat taal een grote rol speelt bij Ryan. Hij heeft zelf een woord bedacht: mitim. Dat woord is een keerwoord, officieel gezegd palindroom. Zo’n woord kun je omdraaien en dan krijg je hetzelfde woord. Bijvoorbeeld lepel of kok.
Mitim betekent ‘een nieuw fabelachtig woord dat is geïntroduceerd in de geschiedenis alsof het altijd al heeft bestaan'.

In deze film van Ryan komen zoals je ziet zeepbellen voor. Al eeuwen geleden werden er schilderijen gemaakt die Vanitas heetten. Vanitas betekent: ijdelheid of leegheid. Vooral in de 17^e eeuw waren deze werken populair. Het gaat over de eindigheid van het leven en dat na het leven de dood volgt. Bepaalde symbolen zijn hier vaak op te zien. Zoals een schedel, want van een dode en verwelkte bloemen, die niet meer bloeien. Een ander terugkerend symbool zijn zeepbellen. De bellen zijn heel mooi maar die pracht kan van het ene op het andere moment voorbij zijn. Want zoals je weet spatten zeepbellen plotseling uit elkaar. Hoe glanzend en kleurrijk ze ook waren toen ze door de lucht zweefden.

Veel kunstwerken van Ryan worden gemaakt door technisch specialisten omdat hij ze zelf niet kan maken.

Ryan kan een hele kast vullen met prijzen die hij heeft gewonnen. In 2003 wint Ryan een prijs in de categorie beeldhouwen: Prix de Rome. Dat is Frans voor de prijs van Rome. Het is een grote eer voor een kunstenaar om die prijs te winnen. Hij wordt speciaal uitgereikt aan kunstenaars die maximaal 35 zijn. Zodat ze met vertrouwen en plezier doorgaan met hun werk als kunstenaar. In 2006 wint Ryan de ABN AMRO Kunstprijs en in 2009 de Zürich Art Prize.

Ryan is getrouwd met Rebecca May Marston. Samen hebben ze twee dochters. Rebecca opende in 2007 een galerie in Londen die Limoncello heette. De galerie is in 2017 gesloten.

De meeste kranten hebben een culturele bijlage. Daarin wordt geschreven over beeldende kunst. Wat iemand heeft gemaakt. Vaak staat daar ook een mening bij en een uitleg door de schrijver van het stuk. Bijvoorbeeld waarom hij iets mooi vindt of juist niet.
Over Ryan is al veel geschreven in kranten en op internet. Een paar uitspraken die over hem zijn gedaan:
‘Het werk van de in Londen wonende kunstenaar is veelzijdig, variërend van installatie, beeldhouwkunst, interventie, schrijven en lezingen.’
‘Wat Ryan Gander maakt omvat veel speelse puzzels.’

De kunstwerken van Ryan hangen op superveel plekken. Ze zijn zowel door musea als liefhebbers gekocht. Amerika, Frankrijk, Engeland, Italië, Oostenrijk...