Meer informatie

Het zwarte schilderij bestaat uit faraday verf. Daarop is bladgoud neergedwarreld en een akoestisch golvend paneel van bladgoud. Ja, echt. Deze faraday verf bevat stukjes metaal die elektromagnetische golven tegenhouden.

Als een ruimte bedekt wordt door deze verf hebben telefoon- en wifinetwerken geen bereik meer. Dat past erg bij Sarah, die haar persoonlijke ruimte wil opeisen door digitaal verkeer stop te zetten. Want zodra je op internet kunt, gaat je aandacht daar voor een groot deel naartoe.

Met dit werk verbindt Sarah gevonden voorwerpen en eenvoudige materialen aan goud. Daarmee zegt ze eigenlijk: het heelal is een merkwaardige plek vol toeval. Want er bestaat kostbaar goud, maar ook materialen die bijna niets waard zijn.

‘Heel veel kunstwerken komen in een huis terecht. Maar we zien ze vaak in een galerie of in een museum. Dan is alles wel mooi. Als je in een helemaal witte ruimte je tandenborstel neerlegt is het ook al prachtig. Maar in een interieur moeten ze een gevecht aangaan met alles wat er al ligt en staat. Dat vind ik spannend,’ zegt Sarah.

Al in de oudheid was goud een onweerstaanbaar materiaal voor veel kunstenaars. Dat is nog steeds zo. Het is roestvrij. Daarom wordt goud de koning der metalen genoemd. Het wordt soms gezien als een soort goddelijk materiaal omdat het zo zeldzaam is. Net als diamanten.

‘Ik heb iets met goud. Dat komt door het spreekwoord "spreken is zilver, zwijgen is goud". Ik dacht: wat een onzin. Waarom is zwijgen eigenlijk beter dan spreken? Wat nou als je die regel waar wij in vertrouwen aantast. Als je dat verandert. Misschien is goud wel net als stilte iets wat een spiegel is. Dat het maar net afhangt van wie er naar kijkt. En in welke situatie je het plaatst,’ zegt Sarah.

In mensen komt goud voor. Wist je dat al? Ook al is het maar een heel klein beetje. Een volwassene die 70 kilo weegt heeft 0,2 milligram goud in zijn lichaam. Bijzonder hè?

Andere kunstenaars in het LAM die werk hebben gemaakt waarin ei verwerkt zit zijn Rafaël Rozendaal en Harmen Brethouwer.

‘Het mooie van kunst vind ik dat het alles kan veranderen. Hoe je naar je omgeving kijkt. Zelfs dingen waar je eerst aan irriteert. Zoals ik me aan mijn buren ergerde. Zonder mijn buren was ik geen kunstenaar geworden,’ zegt Sarah.

Sarah werd helemaal gek van haar buren. Ze maakten zoveel lawaai. Schreeuwen, vechten, harde muziek. Dat zette Sarah aan het denken. Over herrie en stilte. Zij dacht dat je huis wordt bepaald door je huis zelf. Door de muren, ramen, plafonds. Maar ze realiseerde zich dat er ook grenzen zijn die je niet kunt zien.

Zodra je buren ongelooflijk veel lawaai maken, zijn ze niet lichamelijk in jouw huis. Maar je hebt wel heel erg veel last van ze, door het kabaal. Daarom koos Sarah de burenruzie als onderwerp om af te studeren. Op een avond dat ze superveel lawaai maakten, nam ze het geluid op. Dit liet ze horen op haar afstuderen aan de Rietveldacademie.

...was ze architect. Kun je dat een beetje terug zien in haar werk, vind je?

Iets waar de eierdoos uit het werk van Sarah ook voor wordt gebruikt, is het geluidsdicht maken van ruimtes. Zo zie je ze vaak voorkomen in studio's waarin muziek wordt opgenomen.

Elke kunstenaar heeft bepaalde fascinaties. Onderwerpen die hij machtig interessant vindt. Daar gaat zijn werk dan vaak over. Je zou dat het DNA van de kunstenaar kunnen noemen.

Het DNA van Sarah kent een aantal thema’s. Stilte, hoe je omgaat met ruimte, het gebruik van goud. En het verlangen naar een persoonlijke sfeer, een cocon waar ze zich helemaal thuis voelt.

Waar zoek, en vind jij, stilte?