Nihilist Table (II)

‘De magie van een kunstwerk is vaak dat er iets gebeurt wat niet klopt. Wat je nu ziet is niet overduidelijk een beeld van brons. Het lijken voorwerpen uit het dagelijks leven te zijn. Dat is het mysterie.

Ik vraag me af hoe het kan dat kunstwerken zo waardevol geworden zijn. Dat het in een museum hangt. En er na 300 jaar nog steeds mensen met veel plezier naar kijken. Dat maakt de rol van de kunstenaar belangrijk.’

‘De stapeling van het fruit met de nootjes daar boven kan in het echt niet. Omdat het tegen de zwaartekracht in gaat. Daarmee wil ik zeggen dat een kunstenaar de waarheid kan veranderen. Ik hoop dat de blik op het dagelijks leven ineens specialer wordt.’

‘Als mens probeer je altijd een plek te vinden in de wereld. Waarbij je zegt: het heeft zin dat ik dat doe. Kunstenaars zijn mensen die dat publiek moeten bezighouden met hun kunsten.

Ik kan niet anders dan altijd die rol van kunstenaar en artiest blijven spelen. Om de gevoelens van het publiek te blijven bespelen.'

‘De kleuren die ik gebruikt heb heten patina. Dat is een speciaal soort zuur die je met vuur aanbrengt op dat brons. Een reactie van die stoffen. Dat hecht zich aan het metaal. Ik heb die kleuren gekozen en op het kunstwerk aangebracht met spuitmondjes van parfumflesjes. Daardoor wordt het tafeltje een podium met decorstukken waar theaterlicht op schijnt. Alsof het een podium is waarop iets belangrijks gaat gebeuren.’

‘Mijn ouders namen mij en mijn broer mee naar musea. Ze probeerden wat van hun leven te maken. Mijn vader was marionettenspeler. Hij speelde dus met poppen.’

Dat vond Folkert mooi, het maakte indruk. Daardoor durfde Folkert te dromen. En leerde hij dat er meer mogelijk was dan alleen maar werken, eten en slapen.

‘Mijn ouders vonden kunst interessant. Ze sleepten mij en mijn broer naar musea. Ik weet nog dat ik als klein jongetje stampend over de luchtroosters in museum Kröller-Müller liep. Mijn vader moest steeds zeggen: stil zijn! Ik ben opgegroeid met het idee: naar een museum gaan is leuk!'

‘Mijn voorouders waren allemaal vissers. Dus: niet kletsen, maar werken! Mijn hele familie waren arbeiders. Mijn vader wilde iets anders. Hij wilde studeren en andere dingen doen. Maar mijn opa zei: nee, jij gaat gewoon naar de fabriek.’

‘Ik wilde heel graag verpleegkundige worden. Ik wilde in een ziekenhuis werken en mensen helpen. Dat leek me helemaal fantastisch. Het is misschien een vreemde route die ik heb afgelegd. Ik merkte dat het minder mooi was dan ik in gedachte had. Toen heb ik de studie afgebroken.’

‘Wat me interesseert is de menselijke toestand. Hoe breekbaar de mens is. Bijvoorbeeld als iemand ziek is. Mensen zijn breekbaar en hebben hulp nodig. Dat is nog steeds een soort doel met mijn kunst. Ik wil dat mensen hoop uit kunst halen.’

‘Ik had nooit het doel om kunstenaar te worden. Toen ik studeerde zei een leraar tegen mij: je moet eens kijken bij de Rietveldacademie. Misschien is dat iets voor jou. Ik dacht: dit is helemaal niets voor mij. Dit is veel te artistiek!’

‘Ik vind het belangrijk van het gebruik van voorwerpen die mensen herkennen, is dat mensen denken: hey, dat ziet eruit als een Nike schoen. Die heb ik ook. Daarmee ontstaat een soort verwarring. Of dat voorwerp echt is of nep. Dat vind ik een interessante verwarring.’

Welk voorwerp heeft voor jou emotionele waarde?