Meer informatie

Jeroen wil met zijn serie werken Running in Circles een statement maken over onze bewegingsvrijheid die we herkennen uit ons gevoel van de corona lockdown.

Ervaar je het lijnenspel van licht en schaduw als rustgevend? Maakt het kunstwerk je helemaal zen, zoals van een Japanse grindtuin, waar het grind met een grove hark tot prachtige golven is gevormd. Het ritme, de vormen de schoonheid van de eenvoud. Of stoort het je juist dat het rechte lijnenspel van de akker doorbroken wordt door de voetstappen en schaduw van de rennend Jeroen?

Met de klok mee. In een cirkel, een vierkant of andere vormen, slijt Jeroen tekeningen in het landschap. Uren achter elkaar rent hij rondjes en hoe kleiner de cirkel hoe moeilijker. Niet alleen lichamelijk maar vooral geestelijk.

Zijn rensessies, soms van marathon lengte, reflecteren de waanzin van alledag. De eenzame hardloper opgesloten in zijn hamsterwiel.

Zinloze cirkels of nog mooier in het Engels: Pointless circles, die nergens naar toe leiden. Jeroen heeft er inmiddels tientallen gemaakt. Voor Jeroen is rennen niet een vlucht uit het alledaagse, maar een manier om de stad en land toe te eigenen. Hij zoekt verlaten plekken die een gevoel geven alsof het leven daar even op pauze staat. Op deze “non-plekken” rent hij zonder doel en zonder ergens heen te gaan. Toch laat hij een spoor van voetstappen achter.

In de Griekse mythologie werd Sisyphus door de Goden veroordeeld voor zijn hoogmoed en moest hij tot het einde der tijden een rotsblok de steile berg op duwen. Zodra hij boven was rolde het weer naar beneden. Filosoof Alburt Camus zei dat we Sisyphus als gelukkig mens moeten voorstellen. Het nutteloze en zinloze van het leven niet moeten negeren, maar bewust ervaren.

Er bestaat ook een video van een kudde rendieren die in een prachtige cirkel rennen. Zij doen dit om de zwakkere dieren te beschermen tegen gevaar van buiten af.

Je kent het wel, zo’n paadje dat door het gras is gesleten en het officiële pad een stukje afsnijd. Deze paadjes heten olifantenpaadjes, omdat olifanten altijd de kortste route nemen, ongeacht of ze daarbij obstakels tegenkomen of niet.

Jan Dirk van der Burg verzamelt olifantenpaadjes en heeft er een prachtig fotoboek van gemaakt.

“De publieke ruimte is een ideaal landschap om je eigen confetti rond te spreiden” Zegt Jeroen Jongeleen. Al zo’n twintig jaar laat Jeroen zijn sporen na in de publieke ruimte. Met graffiti, stickers, teksten en in het landschap.

Deze video van Jeroen kun je plaatsten binnen de traditie van de Land Art. Een kunstvorm die in de jaren ’60 is ontstaan. Kunstenaars gebruiken de natuur als hun materiaal. Robert Smithson (Emmen 1971), Christo (Miami 1983), Marinus Boezem (Flevoland 1996) en Richard Serra (Nieuw Zeeland 1999). Veel werken zijn slechts tijdelijk zichtbaar omdat de kunstenaars de natuur zijn gang laat gaan.

Het voordeel van de publieke ruimte is dat je niet afhankelijk bent van andere mensen om je kunst te laten zien. Kunst in de publieke ruimte is er gewoon. “Laat je oog vallen op de kleine dingen, als je geen zin hebt kijk je weg.”

In een van zijn projecten verzamelde Jeroen weggegooide plastic boodschappentassen. Bij wijze van tweede kans, bevestigde hij vervolgens deze tassen als een soort vlaggen aan hoge kantoorgebouwen, kerktorens en bruggen.

Bij het schrijven van dit stukje moeten wij steeds denken aan dit liedje van Talking Heads uit 1985.

We are on the road to know where.

Wanneer rende jij voor het laatst in cirkels?