Potato's in Amorosa

Jacqueline leert op jonge leeftijd al het een en ander over kunst. Haar ouders verzamelen kunst. Ook werkt ze vanaf haar negentiende in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Ze is daar assistent op de afdeling toegepaste kunst. Dat zijn gebruiksvoorwerpen, zoals kledingstukken, meubels en sieraden. Jacqueline werkt daar zo’n twee en een half jaar. Gebouwen en drukwerk horen ook bij toegepaste kunst. Bij toegepaste kunst gaat het erom dat de producten een duidelijk doel hebben. Design hoort ook bij toegepaste kunst. Daarnaast studeert Jacqueline kunstgeschiedenis.

Als Jacqueline vlak voor het eindexamen met de middelbare school stopt, sturen haar ouders naar Parijs. Daar werkt ze bij Dior.
‘Ik stond achter een comptoir in hun boetiek aan de Champs Elysées, waar ik shawls en accessoires verkocht. Mijn rebellie ging door. Bij Dior moest ik me in het zwart kleden, maar ik vond dat ik daar veel te jong voor was. Ik zei: “Ik draag wel grijs”, want ik had één grijs pakje. Maar het dramatische was dat ik er nauwelijks was of Dior ging plotseling dood. Toen moest ik wel zwart dragen. Het was heel erg streng daar. De cheffin was vreselijk tegen mij, want ik vloekte en dat kon natuurlijk helemaal niet,’ zegt Jacqueline.

Jacqueline kreeg haar eerste schilderset cadeau van Theo Wolvecamp. Hij was een vriend van Jacquelines ouders en een schilder van de Cobra-Groep. Dat was een groep kunstenaars die naam maakte van 1948 tot 1951. Cobra Staat voor Copenhague, Bruxelles en Amsterdam.

Jacqueline leidt een behoorlijk actief leven. Ze wordt in 1960 lid van de beweging van de situationisten. Dat is een groep met ideeën over kunst en politiek. Ze zijn vooral bij de Parijse studentenopstand in 1968 belangrijk. Mensen uit allerlei landen worden lid van de groep. De situationisten willen iets in beweging zetten, de wereld een ommezwaai geven. De naam situationisme wordt gegeven omdat elke generatie in een situatie zit door toedoen van de vorige generatie. De jonge mensen van de nieuwe generatie moeten zich tegen de vorige generatie verzetten. Zodat er opstand komt tegen mensen die de baas zijn. Dat vinden de situationisten. In deze jaren woont Jacqueline voor het grootste deel in Parijs. Hier werkt ze aan haar schilderijen en etsen. Ook schrijft ze voor het tijdschrift The Situationist Times.

Jacqueline maakte in 1968 affiches in Parijs en schilderde woest. Ze weet niet waar haar dwarsheid vandaan komt. ‘Ik was heel tevreden met mijn ouders,’ zegt Jacqueline. Dan kan niet de reden zijn geweest…

Mutant is een woord dat hoort bij situationisten, de groep waar Jacqueline lid van was. Jacqueline schreef ook een mutant manifest. Een mutant is een levend wezen dat het resultaat is van mutatie. Het is een lastig begrip, maar mutaties zijn veranderingen in de erfelijke eigenschappen van cellen. Die vormen komen steeds in Jacquelines schilderijen terug. Vandaar dat je ze niet precies kunt plaatsen. Ze vormen iets raadselachtigs. Door de jaren heen groeide de stijl van Jacqueline. Ze kreeg een heel eigen beeldtaal. Jacqueline maakt op zichzelf staande schilderijen maar ze werkt vaker in series. Je kunt ze als verhaal zien. 

In de Noord-Italiaanse stad Alba werkt Jacqueline met de schilder Giuseppe Pinot-Gallizio. Hij is een van de oprichters van de Situationisten. Ze werken aan zijn schilderij pintura industriale, wat industrieel schilderij betekent. Giuseppe is een Italiaanse schilder en de samensteller van industriële schilderkunst. De Grot van Anti-Materie vormt in 1959 een decor voor verschillende sociale bezigheden en optredens. Je kunt het zien als een commentaar op de oorsprong van creativiteit. In 2018 is dit grote doek voor het eerst te zien in het Cobra Museum in Amstelveen.

Het werk van Giuseppe wordt per meter verkocht. Dat gebeurt buitenshuis, Giuseppe hield niet van galerieën.

Deze wezens staan oog in oog met elkaar. Het kunnen mensen zijn, of dieren. Half mens, half dier misschien. Hoe vind jij ze overkomen? Verliefd, bevriend, of misschien wel als buren. 

Dat is teder, innig. Potato’s zijn aardappels. Zouden deze aardappels een intiem contact met elkaar willen of al hebben? Zoals een liefdespaar

Het lijkt wel een echo, wat je hier ziet. Een baby in de baarmoeder? Of zie je een bevruchting? Met onderaan het schilderij zaadcellen die omhoog zwemmen?

Dát zou ook nog kunnen. Kun jij zien wat voor figuren dit zijn? Misschien nemen ze de wereld over. Reizen ze in een ufo naar de aarde. Lezen ze je de les. Of ze leven op een geheel eigen planeet. Willen ze juist niets te maken hebben met mensen. Welk verhaal komt er in jou op bij dit schilderij?