Alex Verhaest

Prop-Angelo

Schubben/gelatine

Dit kunstwerk is een onderdeel van de experimentele film 'Temps Mort/Idle Times'. De film gaat over een familie die verwikkeld is in een eeuwenoud familiedrama.
Het verhaal is verspreid over een breed scala van verschillende werken, allemaal met een scène en elk probeert de kijker te betrekken bij interactieve elementen.

"Toeschouwers worden aangemoedigd om banden te vormen tussen deze ongelijksoortige elementen. Het project verkent de mechanica die het medium film aanstuurt, bij het creëren van het project dat ik mezelf heb gevraagd: Hoe creëer je een verhaal of een personage? Welke rol speelt bewerken in dit proces? Hoe verplaats je een publiek om de illusie in te gaan? Hoe kan interactie een illusie verlengen?"

De constructie die familie heet

Als kunstenaar vindt Alex familie een spannend onderwerp. Een familie ziet ze als een soort bouwwerk. Een machtig interessant bouwwerk vol mogelijkheden voor drama. Binnen dat bouwwerk zijn de onderlinge relaties vaak makkelijk te omschrijven.
"Traditioneel genereert familie veel spanning. Daardoor is het makkelijk om er een verhaal over te maken," zegt Alex.

Ze vindt familie een structuur van regels en uitzonderingen op regels. En een soort ondersteuningssysteem binnen een grotere structuur van regels en uitzonderingen op regels. Als je het Alex vraagt kan je iedereen die je goed kent als een deel van je familie beschouwen. De enige vraag is: in hoeverre ondersteunen ze je in tijden van nood? En hoezeer ze rekenen op jou in tijden van nood. Voor Alex vormt dat de betekenis van familie.

Het ideale sterfbed

Ars moriendi is Latijn voor: de kunst van het sterven. Het is de tegenhanger van de ars vivendi, de kunst van het leven. Vroeger baden veel christenen ‘en behoed ons voor een plotselinge dood’. Dat deden ze want een onverhoedse dood ontnam ze een waardig sterfbed. Als je goed wilde leven, moest je ook goed leren sterven. De 5 principes van een goede dood: geloof, hoop, liefde, nederigheid en onthechting. Het is aan jou om te beoordelen welk van deze vijf principes bij dit kunstwerk van Alex hoort.

Stillevend

Dit kunstwerk is het enige aan de muur stillevens waarin iets werkelijk leeft. Stilletjes leeft er iets en zoekt het zijn weg. Eigenlijk is dit videowerk daarmee een bewegend leven.

Tevoorschijn halen

Alex probeert het medium film bloot te leggen. Ze onderzoekt wat film voor haar betekent, wat de mechanica van film is. Alex stelt zichzelf vragen. Hoe creëer je een personage? Wat is vervreemding? Hoe zorg je ervoor dat mensen in de illusie geloven?

Mengvorm

Alex werkt aan een samensmelting tussen schilder- en videokunst. Elk nieuw project is een onderzoek naar technologie van nu.

Pudding in het spookhuis

Je kan je misschien voorstellen dat dit tafereel op een gekke plek gebeurt. In een verlaten villa, de lounge van een hotel zonder schoonmakers. Of dat het resten zijn van het feest na afloop van een huwelijksvoltrekking.


Gedierte

We zijn er aan gewend om dieren te eten. Sommige gerechten zijn populair. Tournedos met champignons bijvoorbeeld of biefstuk met pepersaus. Maar zodra er maden komen die dat voedsel opeten, walgen we ervan. Ook van een slang die door een gerecht kronkelt worden we niet vrolijk.
Terwijl maden en slangen ook dieren zijn. In sommige landen worden ze zelfs gegeten. Of je iets aantrekkelijk vindt of niet hangt voor een groot deel af van waar je vandaan komt en wat je gewend bent. 

Slijmerig tegenover krokant

Smaak is een belangrijk onderdeel van eten. Toch is smaak niet het enige wat telt. Ook de structuur van eten speelt een rol in de beleving ervan. Zachte aardappelpuree voelt heel anders aan dan een knapperige cracker. Krokant eten maakt herrie in je hoofd als je het kauwt. Denk maar aan chips, heel populair in Europa. Terwijl ze in Aziatische landen nog wel eens een kwal in een maaltijd verwerken.

Voedingsbodem

Alex krijgt ingevingen uit 15de eeuwse meesterschilderkunst. Ook schrijver Hariku Murakami (Japan, 1949) en de stijl van filmmaker David Lynch en Matthew Barney inspireren Alex.

Vlaming in Nederland

Als je met Alex praat kun je duidelijk horen dat ze in Nederland heeft gewoond. Zes jaar lang om precies te zijn, in Amsterdam. Alex gebruikt bijvoorbeeld het woord ‘joh’ en zegt ‘weet je wel’ achter een zin. Dat is niet bepaald Vlaams. ‘Mijn mond vormde zich vrij snel naar het Nederlands toen ik in Amsterdam woonde. Want ik merkte dat veel mensen me anders niet begrepen,’ vertelt Alex. Tegenwoordig woont ze in Brussel.

Hoe je mond zich vormt

Als Alex in Nederland woont maakt ze haar Vlaams Nederlands. Ze probeert zo verstaanbaar mogelijk te zijn voor de Nederlanders met wie ze werkt.
De articulatie van talen verschilt sterk van elkaar. Taal gaat over ritme, melodie en klank. Vlaams is zangeriger dan Nederlands. De ene taal spreek je voor in de mond uit, de ander meer achter.
Ook eten en drinken doet dingen met je mond. Rode wijn maakt vlees zacht. Die omzetting van textuur is voor veel mensen een bevredigende sensatie.
Je ziet citroenen op dit kunstwerk van Alex. Citroen geeft een strak mondgevoel: een beetje stroef en samentrekkend.

Glibberig en slibberig

‘Ken je die persoon die uitgekookt is en geslepen? Hij die niet opvalt maar als een stille getuige overal bij is. Dat is die slang,’ zegt Alex.
‘Zo glad als een paling in een emmer snot is dit personage.’
Dat sluwe karakter past bij een glijdende slang. Want glijden heeft iets stiekems, iets clandestiens. Iemand die glijdt beweegt zich zonder merkbare wrijving langs een oppervlak. Soms laat hij daarbij geen sporen na, zoals de slang in dit kunstwerk.

Geen terugweg mogelijk

Bepaald voedsel roept sterk uiteenlopende reacties op. Oesters bijvoorbeeld. Je vindt ze fantastisch of afschuwelijk. Er is eigenlijk geen tussenweg mogelijk. Dat geldt ook voor spruitjes, zuurkool, blauwe kaas, olijven. En…heb je wel eens gehoord van het smeersel Marmite?

Dieren om (niet) te aaien

Rudy Kousbroek (1929-2010) is een Nederlandse schrijver. Hij bedacht het woord aaibaarheidsfactor. De term betekent: in hoeverre wekken dieren vertedering op bij mensen? Een hoge aaibaarheidsfactor wil zeggen dat een dier erg schattig is. Voor Rudy is de aaibaarheidsfactor de belangrijkste maatstaf voor zijn indeling van het dierenrijk.
Rudy vindt dat de kat de hoogste aaibaarheidsfactor heeft. Helemaal onderaan de schaal komen kwallen, piranha’s en sidderalen. En een diersoort die je ziet in dit kunstwerk: oesters.
Die van vissen is bijna 0 omdat ze in het water leven. Dat aait natuurlijk erg moeilijk. Het woord aaibaarheidsfactor is opgenomen in de Woordenlijst Nederlandse Taal. 

Kijk eens anders

Welk werk maakt je droevig en waarom?

Hier staat de locatie waar je nu bent. Een enkele keer wijkt deze locatie af van je werkelijke positie.

Dit heeft geen gevolgen voor jouw tour. Alle kunst in deze zaal zit wel gekoppeld aan deze locatie. Kies dan via vrij rondlopen de zaal waar je bent.

 

BG 1 2 3