Restaurant Spoerri

Daniel wordt geboren in Roemenië. In 1941 wordt de vader van Daniel door de nazi’s opgepakt en vermoord. Zijn moeder heeft een Zwitsers paspoort. Samen met zijn moeder, broers en zussen emigreert Daniel naar Zwitserland. Ze worden geadopteerd en opgevoed door hun oom. Dat is midden in de Tweede Wereldoorlog. Tot zijn dertigste is Daniel aan het werk als danser en regisseur. Ook is hij een tijd missionaris, waarbij hij mensen tot het christendom bekeert.

Daniel Spoerri werd geboren onder een andere naam: Daniel Isaac Feinstein.

In 1968 opent Daniel in Düsseldorf een restaurant. Eat Art Restaurant heet het. Er komt een bijbehorend tijdschrift uit dat Eat Art Edition heet. Daar onderbreekt hij de maaltijd van de gasten als hij de compositie van het servies goed vindt. Hij stelt de gasten voor om de tafel tegen betaling mee naar huis te nemen. Daniël staat zelf in de keuken in zijn restaurant. Hij bereidt chique maaltijden. De gasten kunnen na het diner hun tafel met overblijfselen tot kunstwerk laten vereeuwigen. 

Boven Daniels restaurant is een galerie met eetbare kunst. De kunst van Daniel en anderen is daar te koop. Daniel is bezeten door voedsel.

Welke mensen hebben hier gegeten, denk je? Hoe je eet is een beetje zoals je handschrift. Het zegt iets over wie je bent: sloddervos of poetskoning.

Sommige mensen houden enorm van oude spullen, zoals oud meubilair en oude kunst. Anderen waarderen modern juist meer. Wat vind jij: is dit al wat oudere kunstwerk waardeloos en vies of zie je er juist veel charme in?

De sigarettenpakjes van nu zijn van karton. Ze zijn hard. In de periode waarin dit kunstwerk is gemaakt zijn de sigarettenpakjes nog zacht, van papier. De vormgeving van zo’n pakje is ook anders. Er staat geen foto of waarschuwing op het pakje.

Altijd als je ergens hebt gegeten met iemand laat je unieke sporen achter. Het resultaat van de maaltijd ziet er altijd anders uit, of je nou wil of niet. 

Zo recht van boven hebben de borden en schotels wel iets van een landkaart.

Rond 1990 koopt Daniel een stuk grond van 18 hectare, in de buurt van Monte Amiata: de hoogste berg van Italiaanse streek Toscane. Daniel heeft op die grond een beeldenpark aangelegd. Het park heet: Il Giardino di Daniel Spoerri. Er staan beelden van Daniel zelf en van bevriende kunstenaars. Boven de ingang van het park staat ‘hic terminus haeret’. Dat betekent: hier eindigt alles.

Daniel woont sinds 2007 in Wenen.

Daniel zegt dat toeval een belangrijk onderdeel is van zijn kunst. Net als bij Jan Henderikse, die ook in het LAM hangt.