Alicia Framis
Somebody left
Zullen we samen koffiedrinken?
Die vraag heeft eigenlijk weinig met koffie te maken. Het gaat vooral om het samenzijn. Net als een wijntje, drinken de meeste mensen het liefst samen een kopje koffie. Hier staat maar één kopje. En de koffiedrinker is er ook net vandoor gegaan. Zou hij terugkomen?
Met wie zou jij een beschuitje willen eten? Die vraag ken je vast wel. Een vergelijkbare vraag, alleen iets minder intiem is: met wie wil jij graag een kop koffie drinken?
En...? Met wie?
Koffie drinken doen we immers graag met een ander. Alleen de geur van koffie doet ons al denken aan vrienden, familie of onze geliefden, aan diegenen met wie we graag koffie drinken.
Maar de geur kan ons ook terugbrengen naar een moment met wie we ooit koffie hebben gedronken. Naar herinneringen.
In de oneindige beweging van Somebody Left schuilt ook het gemis, dat onlosmakelijk met samenzijn is verbonden. De koffie beweegt uit zichzelf, de ander is er niet.
Dit gevoel van afwezigheid doet ons beseffen hoezeer de ander zich in het kleine en alledaagse manifesteert.
Als een kunstwerk een karakter voorstelt. Welk kunstwerk ben je dan zelf? Welk zou je willen zijn?