Tail of the Pup

Dit kunstwerk van Tracey Snelling heet Tail of the Pup. De Tail O’ the Pup was een bekende hotdogkraam in Los Angeles, die eruitzag als een gigantische, felrode hotdog op een broodje. Een gebouw in de vorm van een hotdog. De Tail O’ the Pup werd een geliefd herkenningspunt in LA en verscheen in verschillende films en tv-series. In dit kunstwerk is iemand minder geliefd. Kijk en luister maar.

In Denemarken is een hotdog te krijgen: de pølser. Een wit, knapperig broodje waar je dan de worst in doet. Verkopers hebben een kraampje op wielen, dat ze vanaf hun huis verplaatsen naar een drukke plek in de stad.

Al meer dan 80 jaar is dit een traditie in Denemarken. Overal in de stad eten hongerige Denen zo’n pølser. Je kunt extra beleg nemen bij je broodje. Mosterd of ketchup, gefrituurde of rauwe uien en augurk.

De Duitse stad Frankfurt wordt gezien als de geboorteplaats van de hotdog. Soms worden de worstjes daarom ook Frankfurters genoemd. Ze werden bedacht in 1484. De hotdogs worden in Amerika vaak nog steeds Frankfurters genoemd. Of: Franks.

 

Tracey heeft residenties gekregen in Beijing en Shanghai. Zo’n residentie is een plek waar een kunstenaar een tijd een woonruimte heeft. Weg uit haar normale omgeving kan zij zich dan concentreren op het doen van onderzoek of het maken van kunst.

Als Tracey verschillende landen bezoekt is ze gefascineerd door het onbekende. ‘Als je midden in een vreemde cultuur bent, voel je je bijna onzichtbaar. Om door deze buitenaardse straten te lopen. Me te kleden en aan te passen alsof ik er deel van uitmaak. Zo kan ik het dagelijks leven van de mensen die daar wonen voorzichtig bekijken. Soms zal ik het idee opgeven om onopvallend te zijn. Dan zal ik reizen als een toerist. Camera en geluidsrecorder in de hand, die nog een ander perspectief biedt. En een heel andere kijk geeft,’ zegt Tracey.

De kern van het werk van Tracey is een kruising tussen plaats en gebeurtenis. ‘Ik probeer om dit met zoveel mogelijk eerbied te doen aan onbekende culturen en tradities. Terwijl ik trouw blijf aan de oproep van de kunstenaar door een licht te laten schijnen op de kleine hoekjes. Uiteindelijk komen mijn persoonlijke opvattingen en ideeën in het spel. Ik geloof dat het deze versmelting is. Het bekende met het onbekende, het vreemde met het vertrouwde. Dat voedt mijn werk en creëert zo’n rijke ervaring voor de kijker,’ zegt Tracey.