Untitled (Corner Shop)

In 2005 begint Menno met het maken van de fotoserie Room Portraits. Het idee voor de foto’s komt uit een project dat Menno eerst doet. Etensdagboek, heette dat project. Menno fotografeerde voor dat dagboek zijn eten van boven. Om die foto’s te maken ging Menno op een stoel staan. Zo had hij genoeg hoogte en afstand. Hij zag dat de glazen en borden er heel abstract uitzagen, niet duidelijk herkenbaar. Ook verandert het eten in iets onsmakelijks. De ruimte kreeg daardoor meer aandacht dan het eten. Zo komt Menno op het idee om een hele ruimte zo vast te leggen. Hij begint te experimenteren met het fotograferen van zijn eigen huis. Maar hij ontdekt snel dat een goede foto maken moeilijker is dan hij dacht. Dat komt door verschillend lichtval. En het is onmogelijk om de hele ruimte goed in foto te vangen. Daar bedacht Menno een systeem op, een soort rastersysteem. Hij maakt meer dan 150 foto’s van een ruimte. In Photoshop snijdt hij het midden uit de foto. Op de foto’s van de middenstukken is het licht meestal het beste. Die middenstukken legt hij als een puzzel in elkaar, opnieuw in Photoshop. Dit alles duurt veel tijd. Menno kan vijf dagen met een foto bezig zijn. Maar soms ook 60!

Er is een aantal andere kunstwerken in het museum te vinden waarin winkels de hoofdrol spelen. Op een foto zie je een groene stellingkast met enorm veel artikelen, allemaal opgestapeld. Bij weer een andere foto zie je een man in zijn drogist. Toch ademt elk werk een heel eigen sfeer, waardoor ze verschillend zijn. 

de universiteit in de Duitse stad Bremen. Niet naar de kunstacademie zoals de meeste andere kunstenaars.

Veel grote supermarkten zijn anders ingedeeld dan deze. Maar misschien ken jij wel een winkel die op deze lijkt. Uit je buurt, of van vakantie?

Een spiegelreflexcamera die vastzit aan een lange, uitschuifbare paal. De camera kantelt hij richting de vloer. Er is een apparaatje waar een schermpje op zit, dat is verbonden aan de camera. Via een kabel kan Menno klikken en zien wat door de lens zichtbaar is. 

Menno gebruikt een wijde 135 mm lens. Die komt dicht in de buurt bij de kracht van het menselijk oog in het zien van breedte. 

Bij het kiezen van ruimtes om te fotograferen kijkt Menno als eerste naar kleur. Daarna naar het interieur, hoe de ruimte is ingericht. Daarna kijkt hij pas naar de symmetrie in de ruimte. De uiteindelijke compositie komt helemaal als laatst. Dat is wel grappig want veel fotograferen kijken daar juist als eerst naar.

De foto’s van Menno hebben iets voyeuristisch. Een voyeur is een gluurder. Hij bespioneert mensen. Zijn buren bijvoorbeeld. Dan is zo iemand een gluurbuur. De foto’s doen je een beetje denken aan beelden van beveiligingscamera’s. Of aan satellietfoto’s. Alleen staan er nooit mensen op Menno’s foto’s. Zodat je je kunt afvragen: welke mensen komen in deze omgeving? Dat is een beetje mysterieus. Zodra je mensen zou zien, zou het minder spannend zijn om naar te kijken. Hoewel je je dan weer dingen kunt afvragen over de mensen die je ziet…