Waterglas

Op het kleine doek staat een Duralex glas afgebeeld. Duralex is een Franse fabrikant van keukengerei, servies en gehard glas. In 1945 is de fabriek opgericht. De naam is te danken aan de Latijnse spreuk Dura Lex, sed lex. Dat betekent: de wet is hard, maar is nu eenmaal de wet. Duralex glazen worden ook in Nederland gebruikt, met name voor thee. Zo’n lekker hoog glas met stomend water, verse gember en een schijfje sinaasappel. Omdat de glazen op een speciale manier worden gemaakt kunnen ze beter tegen temperatuurschommelingen dan normale glazen.

Maaike geeft kleur de ruimte. Dat zou je niet direct zeggen als je haar kunst ziet. Haar werken lijken uit een overheersende kleur te bestaan. Maar als je goed kijkt, zie je juist veel kleuren. Dat is een spannende tegenstelling. Iets wat eenkleurig lijkt is juist een caleidoscopische wereld vol kleuren.

Maaike wordt in 1973 geboren in Santpoort, een dorp niet ver van Haarlem. Als kind woont ze enige tijd in Londen en New York. Na de middelbare school gaat Maaike naar Italië. Daar volgt ze schilderles. Haar docenten adviseren Maaike naar de kunstacademie te gaan. Het wordt de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Ze studeert af als beeldhouwer. Pas aan Royal College of Art in Londen ontdekt ze zichzelf als schilder. In Londen blijft ze 12 jaar wonen. Daarna verblijft ze 3 jaar in New York. Tegenwoordig woont en werkt Maaike in Nederland.

Schilderen is voor Maaike zoiets als psychologie. Vooroordelen aan de kant schuiven, vrijheid vinden in de geest.

Het verrast Maaike dat haar kunstwerken bekend zijn geworden. ‘Ik heb in het begin wel gedacht: dat wordt een ramp. Veel kunst is van: bam...recht in het gezicht! En dan kom ik met schilderijen die nogal omzichtig communiceren,’ zegt Maaike. Ze was bang dat haar schilderijen zoveel kwetsbaarheid zouden uitstralen dat ze haar werk niet kon verkopen.

Maaike balanceert bij het schilderen tussen wel en niet laten zien. Haar werk is daarmee een soort spanningsveld tussen aanwezigheid en afwezigheid. Het resultaat is een schilderij dat slechts bestaat uit minimale trekken. Toch openbaart zich een verhaal aan je. Langzaam, zoals een droombeeld dat steeds iets zichtbaarder wordt. Of als een herinnering die ver in je geheugen is weggezakt en die je probeert uit te diepen.

‘Mijn werk is luid en aanwezig, zoals gefluisterde woorden snoeihard kunnen aankomen,’ zegt Maaike.

Maaike moet niet ‘te veel in haar hoofd zitten’, zoals ze dat noemt. Niet te veel nadenken. Want dan kan ze niet goed schilderen. Ze wil niet te veel van tevoren bedenken hoe het beeld moet zijn. ‘Een schilderij heeft zijn eigen leven, of zijn eigen richting. In die richting moet je het volgen,’ zegt Maaike.

De kunst van Maaike is moeilijk vast te leggen met camera. ‘Onzichtbaar op internet’ wordt daarom soms gezegd. Op een foto blijft er weinig van Maaikes werk over, terwijl we leven in een tijd van foto’s delen. Je zult het in het echt moeten zien, zoals hier in het LAM. Dat is een geheimzinnige kracht van schilderkunst. Zelfs met een goede camera kun je niet de bijzonderheid vangen.