Meer informatie

Het grootste deel van Luca’s kunst baseert hij op foto's die hij maakt. Fotografie speelt een rol in zijn creatieve proces. Zijn foto's werken als een notitie, dingen die hij van zichzelf moet onthouden. Luca weet niet of die foto’s zelf enige kunstzinnige waarde hebben. Wanneer Luca een foto maakt wordt hij automatisch onderdeel van een enorm archief. Deze enorme hoeveelheid foto’s doet de waarde van elke afzonderlijke foto teniet. Tegelijkertijd geeft hij waarde aan de collectie als geheel, en dat vindt Luca belangrijk. Zijn mobiele telefoon speelt een belangrijke rol in zijn werkwijze. Hiermee kan Luca elke stap versnellen: hij maakt een foto, snijdt het bij, bewerkt de kleurbalans en voegt een raster toe. Dan verbindt hij zijn telefoon met een printer, zodat hij kan printen.

Drink met mate
Volgens gifdeskundigen maakt het niets uit of je eerst bier of eerst wijn drinkt. Als je er last van krijgt, komt dat alleen door de hoeveelheid alcohol die je drinkt. Niet door de volgorde waarin je het drinkt.

Water met een smaakje
Schoon drinkwater was een paar eeuwen erg schaars. Daarom werd aan het water het een en ander toegevoegd. Alcohol en andere bestanddelen, zoals graan, hop en gist. Op die manier kregen mensen toch genoeg vloeistof binnen op een dag. Dit zorgde er wel voor dat Nederlanders jaarlijks rond 400 tot 600 liter bier dronken. Gemiddeld is dat ruim een liter per dag. Bierbrouwerijen zorgden ervoor dat er voor iedereen genoeg bier was, ook voor de arme laag van de bevolking.

Kleuter aan het bier
Het was normaal om vanaf je tweede levensjaar bier te drinken. Het bier van een paar eeuwen geleden had wel een veel lager alcoholpercentage dan we nu gewend zijn. Toch is het een gek idee. Je broertje of (klein)dochter van twee aan het bier…

Verklaring van het gezegde
Om te snappen waar het gezegde ‘bier na wijn geeft venijn’ vandaan komt gaan we terug naar de middeleeuwen. Wie meer geld had, haalde zijn neus op voor bier. Wijn was veel chiquer. Wie wijn kon betalen, maar na een tijdje toch blut dreigde te raken, moest overstappen op bier. Daarmee daalde zijn status en dat dat gaf venijn. Zo is dit gezegde de wereld in gekomen.

Luca Grimaldi wordt in 1985 in Rome geboren. Hij studeert aan de kunstacademie in Boston, die hij in 2009 afrondt. Daarna verblijft hij op een aantal plekken in Engeland, Rusland en Amerika. Hij vestigt zich in Berlijn. Daar woont hij nog steeds. In 2016 behaalde hij een master in schilderen aan het Frank Mohr Instituut in Groningen.

‘Schilderen is persoonlijk en dat vind ik leuk. Ik kan aan een schilderij denken als een oppervlak met wat kleur erop. Als een rechthoek waarin iets gebeurt. Ik denk aan het idee van een frame dat om praktische redenen door de geschiedenis is veranderd. Als vorm die het voor lange tijd mogelijk maakte om beelden te dragen, wordt schilderen voor mij een herinnering, een uitspraak of een discussie met die historische periode. Ook kan ik het me voorstellen als een materiaal: min of meer vloeibaar, vrij van het oppervlak waarop het rust of niet. Als een materiaal met een aantal kenmerken: ruw, kleverig, zanderig, glanzend of ondoorzichtig, transparant of niet, en dus op. Ik kan het schilderij zien als een gesprek in mijzelf. Als het vastleggen van bewegingen en microbewegingen. Maar ook als een creatief verloop dat leidt in onbekende richtingen. Vervolgens kan ik een aantal ideeën formuleren,’ zegt Luca.

Luca volgt jaren onderwijs aan verschillende kunstacademies. Na zijn afstuderen aan de academie in de Amerikaanse stad Boston specialiseert hij zich in Nederland. ‘Schilderen kan worden geleerd, maar dat betekent niet dat het altijd lukt. Mijn opleidingen hebben het mogelijk gemaakt om veel standpunten te leren kennen, ik heb hier veel van geleerd,’ zegt Luca.

We zien vaak dezelfde beelden, omdat ze zich herhalen. Luca denkt dat dit een uitwerking heeft op onze verbeelding. En op de rol die onze verbeelding speelt bij het creëren van deze beelden. Ook denkt Luca dat deze beelden iets kunnen vertellen over wie we zijn. Zeker als je ze goed bekijkt.
‘Ik denk dat we allemaal de neiging hebben om elkaar na te doen, het is onvermijdelijk. Vooral nu bijna twee en een half miljard mensen een smartphone hebben. Afbeeldingen lijken steeds meer op elkaar en ze gaan heel snel rond. Het algemene van een afbeelding helpt bij het circuleren. Hoe algemener een afbeelding is, hoe sneller het gaat. Ik zie het niet zo vaak in positieve of negatieve termen. Maar ik voel me meer aangetrokken door de dubbelzinnigheid van wat mij omringt. Dus soms vraag ik me af of de kwaliteiten van uniekheid die horen bij het schilderen de verspreiding ervan remmen,’ zegt Luca.
Eigenlijk zegt Luca hiermee dat hij een foto van iets raadselachtigs en bijzonders spannender vindt dan twee mensen die voor de Eiffeltoren poseren. Om maar iets te noemen.

Luca is kunstschilder. Daarom hangt hij in musea, zoals het LAM. Luca is ook een poos huisschilder geweest. Dat gaf Luca een andere kijk op schilderen.
Kunstschilder zijn heeft een stuk meer status dan huisschilder zijn. Tenminste, als je een beetje succesvol bent. Waarom dat zo is, is moeilijk te zeggen. Vaak heeft een kunstschilder een jarenlange opleiding en een huisschilder niet. Ook geeft de kunstschilder met zijn schilderijen uiting aan zijn binnenwereld. Hij laat zien hoe hij over de wereld denkt, heeft een visie. Of hij kan heel goed iets schilderen, een vrouw, een schaal vruchten, een landschap. Hoewel het precisie en vakmanschap vergt is een huisschilder minder creatief bezig dan een kunstschilder. Een huisschilder voorziet het houtwerk of andere materialen van een gebouw van een verflaag. Dat is anders dan het scheppen van een wereld op een doek of paneel. Toch kun je niet zeggen dat het een beter of belangrijker is dan het andere. Het maakt de wereld een heel stuk mooier dat huizen en andere gebouwen netjes geschilderd zijn. Soms ook vrolijker. Denk maar aan raamkozijnen in fraaie kleuren. 

Veel van de onderwerpen van Luca’s schilderijen komen door te reizen.
‘Als je twee of drie uur wacht op een Flixbus in een busstation in een Duitse provincie, weet je dat alles er hetzelfde uitziet,’ zegt Luca. Door zoveel van dezelfde reclameuitingen gaan alle plekken op elkaar lijken. Dit begon Luca op te vallen. Vandaag de dag zoekt Luca die plekken opzettelijk op.
‘Ik kijk met enorme concentratie naar overeenkomsten in elk beeld. In een cafetaria langs de kant van de weg kan je bijvoorbeeld een voorraadbeeld op een plexi-paneel vinden met twee mensen die koffie drinken en veel lachen. Je zou ook een gigantisch scherm van een sandwich kunnen vinden. Zelfs eentje die niet erg uitnodigend is, maar gemaakt om me hongerig van te worden. Deze afbeeldingen hebben geen nationaliteit. Ze zijn niet speciaal ontworpen voor een bepaalde plek, ze kunnen vrijwel overal worden geplaatst. Hun doel is meestal: mensen informeren. Deze afbeeldingen zijn niet mooi of smaakvol, ze lijken allemaal op elkaar. Ze doen elkaar na en ze veranderen in de loop van de tijd. Dit zijn de afbeeldingen die ik onderzoek en verzamel.'

Een van de eerste dingen die Luca doet als hij op een nieuwe plek is gearriveerd, is naar de plaatselijke supermarkt gaan. ‘Als ik een supermarkt binnenstap, heb ik het gevoel dat ik een wonderkamer bezoek. Een supermarkt heeft altijd vergelijkbare presentatievormen. Er is een aantal vertrouwde opstellingen in de winkel. Of iets wat bekeken wordt, zoals kauwgom en verrassingseieren naast de kassa of groenten aan het begin van de route. Binnen deze structuur veranderen sommige producten, afhankelijk van het land of zelfs in het gebied waar ik ben. In de schappen kan ik verschillende culturele kenmerken herkennen. Kleine variaties op een geglobaliseerd systeem.’

Luca noemt zichzelf een beeldconsument. Alsof hij smult van alle beelden die hij ziet. Je zou kunnen zeggen dat we in wezen allemaal beeldconsumenten zijn. Alleen is de een zich er waarschijnlijk bewuster van dan de ander.

Ken je die uitdrukking? Dat betekent: er voorlopig niet meer over spreken.

Woorden groeien soms uit hun voegen. Ze gaan meer zeggen dan ze officieel betekenen.
Een koelkast -zoals op dit schilderij- is een kast waarin je levensmiddelen bij een temperatuur van een paar graden boven nul kan bewaren. Door de lage temperatuur bederft het voedsel niet zo snel. Op een gegeven moment werd koelkast ook de benaming voor een grote mobiele telefoon. Mensen gebruikten het woord als ze iemand belachelijk wilde maken. ‘Moet je kijken wat een koelkast hij heeft!’ werd er over iemand met een grote telefoon gezegd.

Je kijkt naar een kunstwerk en allerlei associaties komen in je op. Misschien zelfs wel een bepaald liedje of muziekstuk. Een van onze medewerkers keek en schreef haar muzikale associatie op bij dit kunstwerk.

Marieke koos:

‘Bestel Maar' van Rowwen Hèze. 

Ik zie een druk café  voor me waar deze koelkast achter de bar staat. Het is er gezellig en het enige wat je nog moet doen is bestellen! 

Luister het nummer hier op YouTube.

Heb jij een muzikale associatie bij dit of een ander kunstwerk? Laat het weten aan een van onze medewerkers. Misschien staat jouw associatie straks in onze tour.