Meer informatie

Toen Eelco een tiener was begon hij met schilderen. Het was voor hem vanzelfsprekend dat hij naar de kunstacademie zou gaan. Hij kwam terecht op de Koninklijke Academie in Den Haag. ‘Ik dacht: dit is een traditionele opleiding, hier gaan ze me nog beter leren schilderen. Maar het was een foute keuze. Ik stapte over naar de Audiovisuele Afdeling van de Rietveldacademie. Daar zaten verschillende disciplines bij elkaar en dat bleek veel interessanter. Je kon ook schilderen binnen die afdeling, het was een soort speeltuin,’ vertelt Eelco.

Eelco zette zich op de kunstacademie af tegen het schilderen als persoonlijke expressie. Voor hem telde vooral de kant van het bekijken. ‘Ik had een filmische benadering, zag het schilderen puur als een techniek om tot een afbeelding te komen,’ zegt hij.

‘In de vorige eeuw is het medium schilderen op alle manieren onderzocht en om daar nog een bijdrage aan te leveren, wond me niet op. Er is een schilderij waarin ik geprobeerd heb het plantje gras op vergrootglasniveau te benaderen, tot op de nerfjes nauwkeurig weer te geven. Voor de expressieve schildertoets moest je dus bij mij niet zijn. Ik zag mezelf meer als een biologische printer.’

Vanaf het eerste moment dat Eelco met 3D-software in aanraking kwam, dacht Eelco: dit is voor een schilder het ideale gereedschap. Schuiven met lichtbronnen. 'Ik ben bezig met het scheppen van een ruimtelijk droombeeld binnen een bepaald kader. Net als bij een schilderij wordt ook het 3D-beeld laag voor laag opgebouwd. Een schilder heeft lichamelijk contact met de verf. Hij raakt het aan. Dat mis ik wel eens, hoewel verf een smerig goedje is. Ik bestuur alles op afstand met de muis. Soms met het tekenen op het tablet. Maar wat ik doe is gekoppeld aan mijn geest. Ik kan rechtstreeks uit mijn verbeelding werken. De 3D-technologie is daar helemaal op toegesneden.'

Vanaf zijn vroegste werken verbeeldt Eelco natuur-landschappelijke scènes. Van de romantische atmosfeer in nachtelijke bostaferelen tot absurdistische en geestige situaties.
De vormen en voorstellingen zijn opgebouwd vanuit het niets. Helemaal zoals Eelco het zelf wil. De menselijke wereld ziet Eelco de hele dag al. Hij vindt het leuker om zelf een wereld te scheppen. Hij maakt een nieuwe werkelijkheid, een door de computer gemaakt verhaal.

‘Voortdurend bewegend,’ betekent perpetuum mobile. Het is een denkbeeldig apparaat dat zonder opgewekte energie beweegt. En blijft bewegen. Eelco vergelijkt zijn kunstwerken met zo’n apparaat. Want het beweegt, zonder dat er een begin of einde is. Je zou ook kunnen zeggen: een in beweging gezet stilstaand beeld.

Je zag hem vroeger in vrijwel elke supermarkt: een kauwgomballenautomaat. Eelco heeft een atelier in een voormalige kauwgomballenfabriek in Breda. Bijna elke dag zit hij hier achter beeldschermen. Als hij er niet is, wordt er hard gewerkt in het atelier. Een renderfarm van zo’n 6 computers die een animatiebeeldje voor beeldje uitrekent, is daar een hele tijd mee bezig. Zo’n renderfarm is een verzameling computers die niets anders doet dan plaatjes uitrenderen.

Renderen is door de computer gestuurd samenstellen van foto- en videomateriaal. Zodat de beelden in het filmpje kloppen en het een mooi geheel wordt. Er is veel rekenkracht in zo’n renderfarm. Dat scheelt werk voor de kunstenaar. De computers zorgen ervoor dat de 3D-computergraphics uiteindelijk animaties worden. Sinds de jaren ’70 is renderen meer een eigen gebied geworden, een specialisatie.

Renderen gebeurt in computerspelletjes, simulatoren (nabootsingen van de werkelijkheid), speciale effecten voor bijvoorbeeld films. En... voor de visualisatie van ontworpen objecten, zoals Eelco’s kunstwerken! Eelco gebruikt geen kwast, maar een muis. Toch voelt Eelco zich een schilder.

Eelco maakt bewegende schilderijen met de computer, met 3D-modelling software. ‘Het zijn ruimtelijke modellen. Je bouwt virtueel, op afstand. Niet op een plat vlak, zoals een tekening. Maar je werkt in de derde dimensie. Een object heeft een zijkant en een achterkant en die kun je kantelen en omdraaien en kneden. Er aan trekken. Het is een soort virtuele klei, kun je zeggen. Nieuwerwets beeldhouwen maar dan zonder klei. Je hebt geen contact met het materiaal. Daardoor is alles op afstand. Je doet het met een muis of een tekentablet. Het is allemaal denkbeeldig, behalve in je hoofd en uiteindelijk op het beeldscherm.'

Decor-constructies. De 3D-software die Eelco gebruikt is een soort filmstudio. Hij bouwt een scène stukje voor stukje. Alle onderdelen modelleert Eelco. Hij plaatst ze bij elkaar en bouwt zo een constructie die binnen de kaders van de camera valt. Eelco plaatst de lampen die de scène verlichten. De camera, de lampen en het decor. Vandaar decor-constructies.

Dit kunstwerk heeft iets van een kijkdoos. Je kunt je erin onderdompelen. Het magische van lichtgevende aardbeien zien. Hoe ze in het bos groeien, dicht bij de grond. Hoe het groen ritselt. Je kunt er zelf geluiden bij bedenken, die je vindt passen.

De aardbeien lijken niet alleen op zichzelf. Je ziet er vast nog meer in dan alleen gespikkelde vruchten. Ze hebben ook iets van elfjes of lampionnen. Je hebt zelf vast ook ideeën over wat ze kunnen voorstellen.

Het is belangrijk dat je voorzichtig met aardbeien omgaat want ze zijn heel teer. Je kunt ze buiten de koelkast maar 1 dag bewaren, erin zijn ze maximaal 3 dagen houdbaar. Ze mogen ook niet kneuzen, zoals dat heet. Dan schimmelen ze sneller. 

Er is een themapark, dat helemaal in het teken staat van de aardbei. Het heet Aardbeienland en ligt in de Limburgse plaats Horst aan de Maas. Aardbeienland is ontstaan uit een bedrijf dat aardbeien produceert. In het park zijn een zelfplukveld, een winkel, terras en kabouterhuisjes. Zelfs een aardbeimuseum! Het park is open van april tot en met oktober.

‘Ik vermoed dat ik op een gegeven moment weer ga schilderen... Alsmaar met de muis werken is niet zaligmakend. Soms mis ik het werken met verf, het materiaal zelf. Als je echt een goed schilderij wil maken moet je wel opgewonden worden daarvan. Op het moment voel ik die opwinding bij het schilderen minder dan wat ik met de computer kan,’ vertelt Eelco.

Eelco keert altijd terug naar de natuur als onderwerp voor zijn kunst. ‘We leven in een periode van onttovering van de wereld. Dat komt door wetenschap en de nadruk op het verstandelijke,’ zegt Eelco.
Planten, wolken, nevels, mossen, bos. Mensen raken steeds verder verwijderd van het geheimzinnige in de natuur. Ze zitten op kantoren en lopen door supermarkten. Misschien houdt Eelco zich daarom graag bezig met natuur.

‘Ik denk dat wat je ziet en meemaakt de bron is waar alles vandaan komt. Een onderdeel van mijn werk is dat het niets te maken heeft met het nieuws. Met wat er gebeurt in de samenleving. Ik heb er expres voor gekozen om die dingen uit mijn werk te houden.
Ik vind het fijn als de decors die ik maak niet letterlijk een bepaalde plek op aarde zijn. Met natuur heb je die herkenbaarheid minder. Het is tijdloos en zichtbaar voor iedereen,’ zegt Eelco.

Eelco gebruikt bijna altijd de natuur als decor voor zijn kunstwerken. Daardoor snapt iedereen waar het zich afspeelt, de natuur is iets wat alle mensen kennen. Zelfs als je al jaren in de stad woont of er bijna nooit uit weg geweest bent.

Eelco vindt een uitspraak van de Russische schrijver Nabokov mooi. Hij schreef over natuur: Wanneer je daarnaar kijkt, naar die groene oppervlakte, zou je willen dat je er dwars doorheen kunt zien. Naar binnen, rechtstreeks die donkerte in van het onbegrijpelijke.

Kijk je vaak naar dingen dichtbij de grond?